31/12/10

28/12/10

Los Latin Kings se pelean por Dostoievski

ALGUNOS CUESTIONARON LA INFLUENCIA DEL ESCRITOR EN NIETZSCHE

Una discusión sobre Dostoievski enfrenta a dos bandas de Latin Kings

Publicado el 30 de Julio de 2010 por Xavi Puig en El Mundo Today
 
Una brutal pelea entre dos facciones rivales de los Latin Kings ha tenido lugar esta madrugada en un descampado de Rubí (Barcelona), obligando a la Policía a intervenir con pelotas de goma y potentes gritos para evitar que los jóvenes se desgarraran literalmente a cuchilladas. Todo empezó a raíz de las discrepancias internas entre algunos miembros de la banda en relación a la figura de Fiódor Dostoievski, el célebre escritor ruso cuya influencia en Friedrich Nietzsche fue matizada, según parece, por un grupúsculo de disidentes.
Una brutal pelea entre dos facciones rivales de los Latin Kings ha tenido lugar esta madrugada en un descampado de Rubí (Barcelona), obligando a la Policía a intervenir con pelotas de goma y potentes gritos para evitar que los jóvenes se desgarraran literalmente a cuchilladas. Todo empezó a raíz de las discrepancias internas entre algunos miembros de la banda en relación a la figura de Fiódor Dostoievski, el célebre escritor ruso cuya influencia en Friedrich Nietzsche fue matizada, según parece, por un grupúsculo de disidentes partidarios del revisionismo literario y de un nuevo enfoque de la novela alejado de la sacralización del psicologismo.
“Yo tengo full amigos latin de diferentes tendensias filológicas pero esta webada la disen porque nadie les para bola pobres…hijue… madre… perdon la palabra pero eso es lo q siento… Dostoievski es impresindible para entender el nihilismo son unos webones”, exclamaba uno de los miembros de la banda tras su detención.
Los intentos de las autoridades policiales por fomentar un acercamiento de pareceres no pudieron evitar que la pelea se saldara con seis heridos graves y un muerto que ni siquiera era conocedor de los vínculos entre el filósofo alemán y el novelista. “Los putos pendejos le rebentaron la cabesa por desir que Stendhal es más importante como influensia porque de Dostoievski apenas había leído una versión fransesa de ‘L’esprit souterrain’”, se lamentaba uno de sus compañeros. “Ignorantes, que respeten y no mormuren si no saben”, añadía otro ferviente defensor del diálogo abierto al que apuñalaron en el estómago.
Tras saberse lo ocurrido, el editor de la revista “Reflesionar”, considerado líder ideológico de la banda, ha emitido un comunicado en el que, condenando la violencia, emplaza a todos los latinos “a pasar de esos mamavergas que le pierden el respecto a nuestro padrino king blood que es y será siempre el autor de ‘Crimen y castigo’”.

Leído en El Mundo Today

24/12/10

Origami para o nadal


Agora que temos tempo, podemos adicar un rato a facer cousas co papel. Neste enlace tes instruccións para facer estrelas, árbores e incluso Papá Noeles con papiroflexia.

23/12/10

Arte electrizante


© Hiroshi Sugimoto 
Lightning Fields 128, 2009

Poñamos que temos unha cámara de fotos, que temos a arte e o ollo fotográfico de Hiroshi Sugimoto, e que por casualidade somos os felices donos dun xerador de Van de Graaff*. O resultado é unha serie de fotos espectaculares como a que aparece neste post. A que nunca vichedes a electricidade asi?

* O xerador de Van de Graaff é unha máquina electrostática que emprega unha cinta móbil para acumular grandes cantidades de carga eléctrica no interior dunha esfera metálica baleira. As diferencias de potencial poden acadar os 5 megavoltios. As aplicacións desta máquina inclúen a produción de raios X, a esterilización de alimentos, e experimentos de física de partículas e física nuclear, además da posibilidade de fotografar a electricidade como fai Sugimoto.

.

22/12/10

Unha novela interactiva

Javier Pelegrín e Ana Alonso, autores de varios libros de literatura xuvenil (Tatuaje, La esfera de Medusa, da saga La llave del tiempo, e moitos outros), están escribindo unha novela totalmente interactiva na que todos podemos participar tomando decisións sobre as personaxes, a trama, etc.
Polo momento só levan escrito o primeiro capítulo, de novembro deste mesmo ano, asi que estás a tempo de decidir moitas cousas e deixar a túa pegada no resultado.
Segundo as súas palabras:
“Aguas muertas” es nuestra primera novela totalmente interactiva, y ha nacido de vuestras propuestas. A través de nuestro blog, habéis ido eligiendo en los últimos meses una serie de elementos para construir un relato: tenía que ser una historia de Fantasía Épica, protagonizada por una hechicera, que se desarrolla en una aldea mágica y que tiene como tema de fondo “la venganza”.
De la combinación de todos estos elementos ha surgido el proyecto de “Aguas muertas”. Cada mes publicaremos en esta web un nuevo capítulo de la novela que incorporará las decisiones de los lectores. Una apuesta arriesgada y excitante... en la que te invitamos a participar.


Ademáis, regalan libros seus ós que dean boas ideas. Animaste?

.

20/12/10

Recomendacións para o nadal (I)

Durante estes días iremos recomendando, pouco a pouco, libros para as vacacións. Hai de todo e para tod@s, así que abre ben eses ollos!



El astrónomo de Loren Long.
“Déjate asombrar.
Este libro, inspirado en el poema de Walt Whitman Cuando escuché al sabio astrónomo, es un homenaje a la imaginación. Loren Long, uno de los más brillantes ilustradores de hoy en día, retoma aquí las sabias palabras de Whitman para crear un precioso relato acerca de la fascinación que un niño siente por el cielo estrellado.
Sueña.”

 








Amar a unha serea de X.H.Rivadulla Corcón.
“-Que significa ser romántico?
-(...) Ter o valor de loitar polo que amamos”.
Conta a historia de Varucho, un neno de 8 anos que se namora de Almudena e para que sexa a súa moza lle regala unha cola de serea e... Conseguirá namorala? Hai que lelo!!

O boletín de nadal xa está aquí!

Acabamos de publicar o último número de Leria, o boletín da biblioteca, con novidades e recomendacións para o nadal. Telo, como sempre, na súa propia sección do blogue.


Somos unha plaga!

Vendo as fotografías de Edward Burtynsky, non cabe ningunha dúbida de que somos unha plaga para o planeta (e probablemente a peor das plagas posibles). Algún día faremos algo para cambialo?


Oxford Tire Pile #2
Westley, California, USA, 1999
Copyright Edward Burtynsky

.

18/12/10

Cuatro formas de empezar una novela

El primer párrafo de una novela es decisivo para enganchar a los lectores. Y no solo a los lectores... Un mal comienzo puede hacer que un editor decida que no merece la pena seguir leyendo un original, o que un agente rechace tu obra desde el primer momento. Por eso, hay que trabajar bien los comienzos. Afortunadamente, existen muchas formas de empezar con fuerza una novela. Aquí hemos seleccionado cuatro, y como ejemplo de cada una hemos elegido el comienzo de una novela clásica:

1-Empezar con una afirmación general:
Si tu primera frase es una observación interesante y original sobre algún aspecto particular del carácter de las personas, sobre la Historia de los pueblos o sobre cualquier otro aspecto directamente relacionado con el tema de tu novela, puede resultar un gancho estupendo para captar la atención del lector. Como ejemplo, aquí tienes el primer párrafo de la novela Orgullo y prejuicio, de Jane Austen:

“Es una verdad universalmente reconocida que un hombre soltero, poseedor de una gran fortuna, necesita una esposa.”

Se trata de un comienzo que nos sumerge de inmediato en el tema de la novela, ya que nos dice mucho acerca de la historia que vamos a leer: una historia sobre lo que la sociedad espera que hagan los hombres y mujeres de una determinada condición social y sobre los conflictos que esas expectativas generan en las vidas de los protagonistas.


.

17/12/10

Que mellor cesta de Nadal que unha chea de libros!

A Biblioteca Municipal de O Porriño sortea unha cesta cheíña de libros entre todos os que collan libros en préstamo entre o 1 de decembro e o 7 de xaneiro. O premio está organizado pola Concellería de Cultura, e ven unirse á gran cantidade de actividades que podemos disfrutar na biblioteca.
Xa sabes: por cada libro, unha oportunidade de gañar unha morea deles.

.

16/12/10

¿Tú lo has visto?



Pues no sé dónde lo he puesto...
Llevo todo el día buscando,
y nada.
Aunque para ser del todo sincera
no ha sido un día, no:
¡hace ya años que lo echo en falta!

Eso sí, mientras lo buscaba,
he encontrado la tapa del mando,
y aquella amiga que un mal día desapareció.
Han aparecido incluso
tres países africanos
(y mira, creí que ya no existían),
un primer beso
(¿un? ¿el?)
y un viaje a Madrid.

¿Estará debajo de la cama?
La última vez que vi allí
sólo había una pila de sueños
polvorientos
y unos cuantos nombres desgastados.
¿Lo habré soñado?
Pero no:
recuerdo su tacto, su olor,
su peso,
su índice extraño,
la hoja que un día arranqué
porque no decía más que mentiras
que luego fueron verdades
(que siempre fueron verdades, y yo ignorante).

Pero ¿dónde habré puesto
el maldito manual de instrucciones?
¿Cómo voy a interpretar yo ahora la vida?

.

15/12/10

La joven de la perla, de Tracy Chevalier

Publicado en El Tiramilla 


Título original: Girl with a Pearl Earring
Libro independiente
Rama: histórica, sentimental
Público recomendado: adulto, juvenil
Valoración: 4 sobre 5


Griet es una muchacha de dieciséis años que en el año 1664 debe empezar a trabajar como criada en la casa del pintor Johannes Vermeer y su familia, en la localidad holandesa de Delft. Enseguida tiene problemas con la esposa y una de las hijas, lo que hace que su estancia allí se vuelva insoportable, aunque no puede dejar el empleo porque sus padres necesitan el dinero. La historia se complica cuando el propio Vermeer se posiciona a favor de Griet y la invita a subir a su estudio, un espacio prohibido hasta para su propia mujer. La joven empieza a sentir algo hacia su amo, un sentimiento que no es amor ni atracción, sino algo que va más allá: fascinación, mezcla de admiración y amor, con la consciencia de que se trata de un amor imposible.

Tracy Chevalier es una experta en imaginar la historia que hay detrás de una obra de arte, y en La joven de la perla lo hace con el cuadro que da nombre al libro (también conocido como la Mona Lisa holandesa o Muchacha con turbante). Griet, por lo tanto, es fruto de la imaginación de la autora y los únicos elementos reales de la novela son las obras del pintor Vermeer: a raíz de ellas nace la historia de la chica que posó para el famoso cuadro.

La novela gira alrededor de Griet y su evolución a medida que se acerca al pintor y la situación en la casa se vuelve más tensa. La autora plasma perfectamente las emociones de la joven, consigue adentrar al lector en sus pensamientos y la convierte en una protagonista cercana. Su historia gustará mucho a los amantes de los libros sentimentales —no confundir con románticos—, pues narra con gran destreza el desasosiego y las inquietudes de la muchacha cuando se encuentra cerca del pintor.

Por otra parte, la ambientación está bastante lograda. A diferencia de otros autores de novela histórica, Chevalier no abusa de las descripciones y con pocas palabras nos traslada a la Holanda de la época, hasta el punto de que sientes que acompañas a Griet al mercado o miras de reojo a los visitantes de Vermeer desde la cocina del hogar. Su estilo sencillo y fluido, con un lenguaje asequible, resulta apto para todo tipo de lectores.

Con respecto a los temas artísticos, además de La joven de la perla se mencionan otras obras del pintor (La lechera, Vista de Delft, etc.), por lo que la novela tiene cierto contenido didáctico. Eso sí, no hay que asustarse, porque la autora lo explica todo de forma muy amena y no se hace pesado (más bien al contrario: con las historias que inventa para cada cuadro resulta más fácil acordarse de ellos). En definitiva, un detalle más que otorga valor y riqueza de contenidos al libro.



Pese a encontrarse dentro de la sección para adultos, La joven de la perla reúne diversas características que hacen que también pueda ser disfrutado por los lectores adolescentes: el estilo fácil de leer y una hermosa historia de sentimientos que pueden entender tanto jóvenes como adultos, sin olvidar el elemento enriquecedor de los cuadros de Vermeer. Una novela bonita y escrita con gusto, recomendable para los amantes de lo sentimental y para aquellos que quieran iniciarse en el género histórico.



 .

14/12/10

13/12/10

Chove pausiño pras sombras

CHOVE pausiño pras sombras
chove pra baixo e pra riba.
O aire de soño en soño
a auga pinga que pinga...

Ven a noite polos eidos...
Vaise a tarde que nin xeme
decindo adeus con un xeito
que non sein nin se me esquece.
                       Uxío Novoneyra

Cantado por Maite Dono & Baldo Martínez

.

04/12/10

O primeiro libro galego para iPad e iPhone

Publicado en Editorial Galaxia:
Xa se pode descargar (e de balde) 'Puag que noxo!' para iPhone e iPad

Vén de nacer o primeiro libro galego para estes novos soportes

Dende as primeiras horas do venres xa é posible descargar dende a tenda de Apple Store a aplicación que, dentro do proxecto Contoplanet (froito da alianza entre Galaxia, Perro Verde e Milrayas) preparamos arredor do libro de Fina Casalderrey e Andrés Meixide, Puag que noxo!
O conto pode descargarse de balde para comezar a ler e xogar dende o primeiro instante, con todas as posibilidades de interactividade que ofrece, así como as combinacións de textos e locución en galego, castelán e inglés, ou gravar as súas propias para personalizar absolutamente o conto. Deste xeito, cada libro é unha experiencia persoal, con zonas táctiles, efectos de son e animacións.
Dende a tenda de Apple Store poderán descargarse en breve outros catro contos: Quen son?, de Alicia Borrás (con ilustracións de Andrés Meixide), Voces na lagoa do espantallo, de Xan López Domínguez, ¡Un can no piso!, de Fina Casalderrey (con ilustracións de Kristina Sabaite) e Conto para non comer, de Oli (tamén ilustrado por Andrés Meixide).
Unha vez que o usuario acceda á librería de Contoplanet na tenda de Apple, atopará as cubertas de cinco libros da colección Árbore de Galaxia para escoller cal quere descargarse. A partir de aí, o entorno dixital, intuitivo e táctil, pasa a ser protagonista nun produto que permite comentar dende o primeiro instante as nosas sensacións, a un só toque de dedo, nas principais redes sociais (facebook, twitter…) así como recomendacións a amigos a través de email. Por suposto, existirá tamén a posibilidade de, ao remate do conto, acceder ao catálogo da editorial para mercar o libro físico.
Con esta nova iniciativa, Editorial Galaxia continúa apostando forte polas novas tecnoloxías, o entorno dixital e a modernidade para que a lingua e a literatura de nós teña o protagonismo tamén nestes novos mundos que xa son o noso presente máis inmediato.

.

03/12/10

Alicia, mejor que nunca


¿Hay alguien que aún no conozca la historia de Alicia en el País de las Maravillas? Supongo que no. Y es que la obra de Lewis Carroll se ha convertido en todo un clásico desde su primera publicación en 1865. Numerosas ediciones, reinterpretaciones, adaptaciones al cine… Alicia, el Gato de Cheshire y la Reina de Corazones son ya parte de nuestra vida.

Nórdica Libros da una vuelta de tuerca al clásico y presenta una edición de lujo, profusamente ilustrada por Marta Gómez-Pintado, en tapa dura y con sobrecubierta. ‘Alicia en el País de las Maravillas’ es una historia para todas las edades, en la que acompañamos a Alicia en un viaje a un mundo sin sentido, lleno de trucos, espejos y personajes fantásticos. Delirio y fantasía en estado puro.



Se cuenta que el libro se gestó durante un paseo en barca por el Támesis con las tres hermanas Lidell (una de ellas llamada Alicia, por si aún queda alguna duda), durante el cual Carroll entretuvo a las niñas contándoles un cuento maravilloso llenos de animales que hablan, sombrereros locos y naipes con muy mal genio. 

Lewis Carroll es en realidad el pseudónimo de Charles Lutwidge Dodgson, matemático, escritor, fotógrafo y además de todo eso, clérigo. Daba clases de matemáticas en la universidad de Oxford, y esta pasión se entrevé en el libro, con todos sus acertijos y adivinanzas. Está considerado como el padre de la literatura del absurdo, y es que la obra que nos ocupa tiene mucho de eso.

Cada vez se está apostando más por editar libros cuidados y con ilustraciones. Libros como objetos preciosos, más allá del valor intrínseco de la obra escrita. Quizás sea esta la respuesta de las editoriales al auge de los libros electrónicos: libros que van más allá de la simple lectura, libros para admirar, desear y poseer. Sea como sea, desde luego es una buena ocasión para dejarse llevar por el encanto de Alicia y su país maravilloso, y merece ser tenido en cuenta para futuros regalos navideños.


Sarah Manzano (publicado en Papel en Blanco)


.

02/12/10

La información está en "las nubes"

La creciente tendencia a guardar la información digital en páginas web reporta numerosas ventajas pero exige tomar precauciones para garantizar la privacidad

Antes de que la revolución eléctrica alumbrara los hogares con tan sólo pulsar un interruptor, sin que importara dónde se generaba esa electricidad ni cómo llegaba hasta los distintos hogares, los domicilios disponían de su propio generador eléctrico. Actualmente, la informática vive una evolución similar. Cada vez es más habitual que los usuarios tengan documentos, vídeos, fotos o incluso sus programas informáticos, como procesadores de texto o editores de imágenes, no en su ordenador doméstico, sino en servidores externos a los que pueden acceder con facilidad con sólo teclear una dirección en cualquier navegador. El sistema 'nube de computación' ('cloud computing') está haciendo que la línea entre nuestro ordenador e Internet sea cada vez más difusa.
Hasta hace pocos años toda la información utilizada por el usuario se almacenaba en el disco duro del ordenador y, como excepción, se utilizaba Internet para enviar archivos de un ordenador a otro. Pero en estos momentos, canciones, películas o archivos se pueden 'subir' a los servidores de servicios como Youtube o Flickr, de manera que el disco duro se vacía con rapidez. De esta manera, el ordenador deja de ser el centro de la actividad digital del internauta para convertirse en el vehículo de acceso a los distintos sitios web donde se guarda y se comparte la información con otros usuarios.


Principales ventajas

 

Subir fotos y vídeos a servicios como Flickr (que sirve para crear y compartir álbumes de fotos on line) y Youtube (cuya finalidad es idéntica pero con vídeos) o a una red social como Facebook tiene muchas ventajas. Por un lado, descarga el disco duro del ordenador, de manera que permite destinar este espacio a otros archivos que puedan ser más importantes como los relacionados con el trabajo. El disco duro tiene un espacio limitado, mientras que los servicios web ofrecen en su conjunto una capacidad de almacenamiento casi infinita. Esta práctica garantiza a su vez que siempre que el ordenador sufra algún daño o destrucción parcial la información no se vea afectada porque se guarda en otro lugar. Ejercen, en muchos casos, de copia de seguridad. Por otro lado, los servicios de correo web como Gmail, Hotmail o Yahoo! Mail, que destacan porque guardan todos los correos enviados y recibidos con los archivos adjuntados en ellos, o Zyb, que también almacena todos los contactos de teléfono y direcciones de correo electrónico, aseguran que gran parte de la información sensible del usuario no se perderá. Lo mismo sucede con Flickr y Photobucket para las fotografías, o con suites ofimáticas como Google Docs o Zoho, donde se puede guardar y trabajar sobre toda suerte de documentos escritos con sólo apretar un botón.

Otra ventaja que conlleva guardar la información en las plataformas de la Red es que se encuentra más accesible, con independencia del lugar en el que se halle el usuario y sin necesidad de cargar con el ordenador doméstico. Basta con utilizar el equipo informático de un amigo, el de un cibercafé e, incluso, de un móvil y llegar a la información guardada on line. Los datos almacenados en el ordenador sólo se pueden consultar desde el propio ordenador, pero a la 'nube' se puede llegar desde cualquier aparato con conexión a Internet.

Por último, este sistema también proporciona la posibilidad de compartir los archivos con otros usuarios. Basta con enviar una clave de acceso al servicio a nuestros contactos para que ellos entren y disfruten de los vídeos, se deleiten con las fotografías o escuchen canciones. Los internautas pueden buscar lo que les interesa y se evita así sobrecargar el ancho de banda con pesados archivos que ralentizan la navegación. En lugar de enviar por email las fotos de las vacaciones a todos los amigos y familiares, el usuario puede limitarse a indicarles dónde encontrarlas. Eso sí, protegidas con una clave para que sólo ellos puedan verlas.


Cuidar la privacidad

 

Aunque sus ventajas son indiscutibles, estos servicios que facilitan el acceso a la información no están exentos de riesgos y conviene tomar precauciones, sobre todo, en el ámbito de la privacidad. No hay que olvidar que cuando se utilizan las llamadas plataformas de la Internet Social para guardar y compartir información se confía esta misma información a terceras empresas. Son ellas las que deben garantizar mediante contrato que no harán uso ilícito de los datos y la información privada que se les han confiado, ni la venderán para fines publicitarios (spam) o de otra índole. Antes de publicar algún dato en estos servicios, conviene leer con detenimiento las condiciones de uso.
Bajo la premisa de que toda precaución es poca, la mejor medida de seguridad que se puede aplicar es el sentido común. Hay que ser conscientes de que la información guardada en un determinado servicio puede poner en peligro nuestra privacidad, así como violar los derechos de otras personas. Por norma, se recomienda no subir sin pedir permiso de los afectados o protagonistas archivos que no sean propiedad del usuario, afecten a la imagen de otras personas o estén sujetos a licencias de uso restrictivas.


Servicios especiales

 

Existen determinadas plataformas diseñadas con la función específica de hacer copias de seguridad del disco duro del usuario. Además de ofrecer sus servidores para subir archivos permiten sincronizarlos de manera automática con la información que se halla en el ordenador, de forma que cualquier cambio queda reflejado en la copia de seguridad. Son servicios muy seguros y la probabilidad de que los datos sean robados es mínima. La mayoría disponen de una versión gratuita básica, con límite mensual de subida y almacenamiento, y otra versión de pago que ofrece almacenamiento ilimitado y la posibilidad de subir un mayor número de archivos al mes. Los más destacados son Drop Box, Wuala, Mozy y Windows Live Mesh, integrado dentro del servicio Windows Live de Microsoft.

Artículo publicado en Eroski Consumer

.

01/12/10

1 de decembro: Día Mundial da Loita contra a SIDA




  • 33 millóns de persoas viven co HIV/SIDA. 2 millóns teñen menos de 15 anos.  
  • En España, calcúlase que hai entre 120.000 e 150.000 personas infectadas co VIH; a cuarta parte (uns 35.000) non o sabe.
  • No ano 2008, 2'7 millóns de persoas contaxiaronse de VIH (1.283 en España).
  • No mesmo ano, 2 millóns de persoas morreron de SIDA. 
  • Hai 7,397 contaxios de VIH por día, 308 cada hora. 
  • Máis dos dous tercios das persoas con VIH (22 millóns) viven na África subsahariana, incluíndo o 90% dos rapaces seropositivos.









(Porcentaxe de adultos infectados co VIH por países)


 Enlaces:

.

30/11/10

Imagen en verso

A Biblioteca Nacional de España ten esta exposición virtual sobre poemas visuales, ou caligramas, dende o barroco ata hoxe en día. Seguro que podes sacar algunha idea para o noso concurso de caligramas... e lembra que o prazo remata o 9 de decembro!


29/11/10

O Quijote do século XXI

Versión dixital e interactiva do Quijote

A Biblioteca Nacional ten esta marabillosa versión do Quijote na que podemos acceder á versión con texto antiguo ou modernizado (na T que está á dereita), información sobre a época, ilustracións, música, e incluso un fantástico mapa das aventuras que viven Quijote e Sancho.
Engadímolo á nosa páxina de libros electrónicos para que non o perdas de vista.

28/11/10

Falece Fernández del Riego

Pasamento de Francisco Fernández del Riego
 

O intelectual e escritor galego Francisco Fernández del Riego faleceu aos 97 anos no seu domicilio en Vigo. Co seu pasamento extínguese un pouco máis unha xeración -formada segundo o propio Del Riego por Iglesia Alvariño, Carballo Calero, Luís Seoane, Ramón Piñeiro, Celestino Fernández de la Vega, Álvaro Cunqueiro, Marino Dónega, Celso Emilio Ferreiro, Xosé María e Emilio Álvarez Blázquez, entre outros- que protagonizou un papel substantivo na historia da cultura galega contemporánea.


Nacido o 7 de xaneiro de 1913 en Vilanova de Lourenzá, Lugo, Fernández del Riego desenvolveu un traballo constante e recoñecido a favor da cultura galega, como un dos principais artífices da editorial Galaxia e director xunto a Ramón Piñeiro da revista Grial nos seus primeiros cen números.

Durante os tempos da República foi membro do Seminario de Estudios Gallegos e do Partido Galeguista, e formou parte do Consello galego de Galeuzca.

Entre os seus libros destacan ensaios sobre a cultura e a literatura galegas, como Historia da literatura galega, Galicia no espello, ou o Diccionario de escritores en lingua galega. No 2003 recompilou a súa correspondencia con Cunqueiro e editouna en Galaxia co título Cartas ao meu amigo. Epistolario Mindoniense. En 2004 publicou con Galaxia as súas memorias baixo o título de Camiño andado.

Ensaísta e literato, Del Riego ingresou na Real Academia Galega en 1960,  entidade que presidiu entre 1997 e 2001.

Ao longo da súa traxectoria foi recoñecido con numerosos galardóns (Premio Trasalba, Premio Pedrón de Oro, Medalla de Ouro da Ciudad de Vigo, Premio de creación Cultural da Xunta de Galicia, Premio Celanova, Medalla Castelao, Premio das Artes e das Letras de Galicia...). Ademais, foi nomeado Doctor Honoris Causa pola Universidade de Vigo.

26/11/10

Nómadas

Por cuestións que non comprendemos que sigan ocurrindo en pleno século XXI, unha parte considerable da nosa comunidade ten que marchar a outras terras, contra a súa vontade.
Osquelemos sentimos rabia, tristura, impotencia, mais non perdemos a esperanza de que non sexa máis que un mal soño cun bo final. A vós, amigos, adicamosvos estes versos de Lorca, do seu Romancero Gitano.
Por el olivar venían,
bronce y sueño, los gitanos.
Las cabezas levantadas
y los ojos entornados.
Cómo canta la zumaya,
¡ay, cómo canta en el árbol!
Por el cielo va la luna
con un niño de la mano.

Dentro de la fragua lloran,
dando gritos, los gitanos.
El aire la vela, vela.
El aire la está velando. 

.

25/11/10

¿Vienen a robarnos el trabajo?

En el año 2000 había un millón de inmigrantes en España; en 2010, hay 5'7 millones. ¿Cómo y por qué ha llegado tanta gente? Y, lo que es más importante, ¿nos roban nuestros empleos?
El escritor Eduardo Romero analiza en su último libro, "Un deseo apasionado de trabajo más barato y servicial", el fenómeno de la inmigración y las llamadas fronteras interiores.
El trabajo realizado por los migrantes ha sido imprescindible para que España haya podido crecer espectacularmente entre 1994 y el año 2007. En este período las cifras económicas son sorprendentes, pero la más espectacular es que hayamos pasado de 12 a 20 millones de asalariados. ¿De dónde han salido esos 8 millones de personas? Pues más allá de la reducción del paro, la incorporación al mercado del trabajo de la mujer autóctona  -especialmente del 94 al 2000-, el resto han sido inmigrantes en sectores como el cuidado de personas mayores, la construcción, el turismo, la hostelería, el sector hortofrutícola…  Pero estas personas se han incorporado en condiciones de especial vulnerabilidad que en principio estaban aseguradas porque venían a buscarse la vida desde países empobrecidos, en condiciones de desarraigo, y podían estar dispuestas a aceptar condiciones de trabajo miserables o peores que las de los autóctonos. Pero lo normal sería que con el paso del tiempo estas personas se fueran construyendo sus propias redes de apoyo, de arraigo. Sin embargo, las políticas de extranjería, con todas esas violencias en forma de expulsiones, redadas, lo que hacen es eternizar el desarraigo. Tienen que pasar entre 8 y 10 años para conseguir un permiso de residencia más o menos permanente que les permita no tener miedo a ser expulsado. Al vincular los permisos de residencia a tener trabajo lo que están haciendo es colocar a los pies del mercado de trabajo a cientos de miles de trabajadores que tienen que aceptar cualquier cosa. Es una especie de reforma laboral encubierta previa a la que se acaba de realizar.

Lee el resto de la entrevista, en la web de Periodismo Humano
.

23/11/10

Xan

Podes escoitar a canción de Quempallou

Xan vai coller leña ó monte,
Xan vai a compoñer cestos,
Xan vai a poda-las viñas,
Xan vai a apaña-lo esterco,
e leva o fol ó muíño,
e trai o estrume ó cortello,
e vai á fonte por augua,
e vai a misa cos nenos,
e fai o leito i o caldo...
Xan, en fin, é un Xan compreto,
desos que a cada muller
lle conviña un polo menos.
Pero cando un busca un Xan,
casi sempre atopa un Pedro.

Pepa, a fertunada Pepa,
muller do Xan que sabemos,
mentras seu home traballa,
ela lava os pés no rego,
cátalle as pulgas ó gato,
peitea os longos cabelos,
bótalles millo ás galiñas,
marmura co irmán do crego,
mira si hai ovos no niño,
bota un ollo ós mazanceiros,
e lambe a nata do leite,
e si pode bota un neto
ca comadre, que agachado
traillo en baixo do mantelo.
E cando Xan pola noite
chega cansado e famento,
ela xa o espera antre as mantas,
e ó velo entrar dille quedo:

—Por Dios non barulles moito...
que me estou mesmo morrendo.
—¿Pois que tes, ña mulleriña?
—¿Que hei de ter? Deita eses nenos,
que esta madre roe en min
cal roe un can nun codelo,
i ó cabo ha de dar comigo
nos terrós do simiterio...
—Pois, ña Pepa, toma un trago
de resolio que aquí teño,
e durme, ña mulleriña,
mentras os meniños deito.

De bágoas se enchen os ollos,
de Xan ó ver tales feitos;
mas non temás, que antre mil,
n' hai máis que un anxo antre os demos;
n' hai máis que un atormentado
antre mil que dan tormentos.

Rosalía de Castro (1996), Follas Novas (Vigo: A Nosa Terra)


_

20/11/10

Ropa usada

Un hombre entra a la tienda. La chaqueta de cuero, gastada, sucia, atrapa su mirada de inmediato. La dependienta musita un precio ridículo, como si quisiera regalársela. Sólo porque tiene un orificio justo en el corazón. Sólo porque tras el cuero, el chiporro blanco tiene una mancha rojiza que ningún detergente ha podido sacar. El hombre sale feliz a la calle.
A pocos pasos, unos enmascarados disparan desde un callejón. Una bala hace un giro en ciento ochenta grados de su destino original. Se diría que la bala tiene memoria. Se desvía y avanza, gozosa, hasta la chaqueta. Ingresa, conocedora, en el orificio. El hombre congela la sonrisa ante el impacto.
La dependienta, corre a desvestirlo y a colgar nuevamente la chaqueta en el perchero.
Lima sus uñas distraída, aguardando.




19/11/10

Pobrezas

POBREZAS

Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que no tienen tiempo para perder el tiempo.

Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que no tienen silencio ni pueden comprarlo.

Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que tienen piernas que se han olvidado de caminar,
como las alas de las gallinas se han olvidado de volar.

Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que comen basura y pagan por ella como si fuese comida.

Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que tienen el derecho de respirar mierda,
como si fuera aire, sin pagar nada por ella.

Pobres,
lo que se dice pobres
son los que no tienen más libertad de elegir entre uno y otro canal de televisión.

Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que viven dramas pasionales con las máquinas.

Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que son siempre muchos y están siempre solos.

Pobres,
lo que se dice pobres,
son los que no saben que son pobres.

Eduardo Galeano (de Patas arriba. La escuela del mundo al revés)

_

18/11/10

Agustín Fernández Paz recibe e rexeita un premio

  




O escritor rexeitou o Premio da Cultura Galega, como explica neste comunicado, nunha acción de protesta pola política lingüística desenvolvida na Xunta polo goberno de Alberto Núñez Feijóo. Nada máis coñecer a noticia do galardón, Fernández Paz agradecíalle ao xurado a concesión dun premio que el considera, ao mesmo tempo, un recoñecemento ao colectivo de escritores que "desde hai ben anos, vén esforzándose en crear desde Galicia unha literatura infantil e xuvenil de calidade".
 
Fernández Paz é Perito Industrial Mecánico, Mestre de Ensino Primario e Licenciado en Ciencias da Educación, traballou como profesor de EXB en diferentes centros e ata hai pouco exerceu de profesor de Lingua e Literatura Galega no IES Os Rosais 2, de Vigo. A súa obra, merecente de abundantes premios e recoñecementos (Merlín, Lazarillo, Edebé Juvenil, Rañolas, Raíña Lupa, Protagonista Jove, Lista de Honra do IBBY, Premio Nacional de Literatura Xuvenil e Infantil, etc.), e amplamente traducida a diversas linguas, constitúe un referente incuestionable da literatura infantil-xuvenil galega.



Páxina web de Agustín Fernández Paz

16/11/10

Non te despistes!

Facemos un resumo rápido das actividades que están en marcha agora mesmo na biblioteca e no blogue:
  1. Concurso de caligramas, ou poemas gráficos. Ata o 9 de decembro podes presentar calquera obra a concurso. Máis info, na biblioteca de secundaria e nesta entrada.
  2. Sorteo do test da páxina 99. Como xa dixemos, entre as persoas que respondan con comentarios a esta entrada, sortearemos un premio (si, é un libro... pero é sorpresa!).
  3. Recital Miguel Hernández. Entre tod@s os que queiramos imos gravar un recital con poemas de Miguel Hernández. Non fai falta ser un gran recitador, nen escoller un poema longo, tan só ter ganas de probar e non estar afónico o día que teñas que gravar ;-)
E logo, xa estás tardando!

_

O flamenco, os castells, a dieta mediterránea e o canto da Sibila, patrimonio da humanidade

Dende hoxe, o flamenco, os castells, a dieta mediterránea e o canto da Sibila de Mallorca son considerados Patrimonio Cultural Inmaterial de la Humanidad. Estes catro elementos da cultura española (e mediterránea), xunto con outros corenta e tres, foron engadidos á listaxe do patrimonio na última reunión do comité da UNESCO.
A listaxe completa e a descrición destes novos elementos están neste artigo.

Que é o Patrimonio Cultural Inmaterial da Humanidade (ou patrimonio vivo)? É unha listaxe que mantén a UNESCO (Organización das Nacións Unidas para a Educación, a Ciencia e a Cultura) de elementos culturais que merecen ser protexidos para que non desaparezan ou cambien, dada a riqueza e a creatividade que representan nun mundo cada vez máis globalizado. Entre eles hai danza, música, teatro, carnavais, relatos cantados, o silbo gomero...
Nesta listaxe podes atopar información sobre 200 elementos incluídos nese catálogo, algúns deles en especial perigo de desaparición.

E ti, pensas que hai algunha tradición galega que merecería ser protexida para que non desapareza?

_

15/11/10

Un club de lectura virtual

Sabes que é un club de lectura? Pois é simplemente un grupo de xente que se pon de acordo para ler un libro e logo falar del e comentalo. É unha experiencia bastante divertida, e oirás máis dela próximamente na nosa biblioteca ;-)

Mentras tanto, para facer boca, presentámosvos este club de lectura virtual no que lectores galegos comparten letras dende a distancia. Está baseado na Coruña e organizado polos encargados das súas bibliotecas públicas, pero pode participar no blogue (e, polo tanto, no club) quen queira.


Ciberclub

_

12/11/10

Gitan@s con estudios, gitan@s con futuro

Me llamo Francisco Utrera y como todos sabéis soy de 2º de bachillerato. Soy gitano y el hecho de leer la noticia anterior me ha llevado a contaros un poco mi historia personal, como estudiante y como gitano.
Yo nunca pensé llegar a donde he llegado hoy día, aunque claro habrá gente que piense que de momento sólo he llegado a 2º de bachillerato. Mis padres, como la mayoría de los gitanos, se dedican a la venta ambulante y yo pensaba cuando era mas pequeño que ese sería mi destino como hijo de gitano que soy. Para mí el colegio y el instituto no tenían ninguna importancia ya que supuestamente mi destino profesional ya estaba marcado. Pero mis padres me animaron a estudiar y me decían que su mundo, la venta ambulante, no interesaba y que el mejor camino era estudiar y estudiar para ser alguien el día de mañana. Y aquí me encuentro en 2º de bachillerato y deseando acabarlo para comenzar una carrera.

Este texto é un fragmento do artigo que podes ler neste enlace, relacionado coa campaña De mayor quiero ser... da Fundación Secretariado Gitano.

Osquelemos apoiamos totalmente esta campaña, pero pensamos que o lema non está moi ben formulado. Neste mundo cambiante e competitivo, que cada vez esixe máis de tod@s nós, cheo de xentes dispostas a facer o noso traballo dun xeito más rápido, máis barato ou simplemente mellor, o ensino secundario é o mínimo que podemos ter para ser cidadáns competentes, responsables e capaces, e non pechar portas que máis adiante podemos necesitar abertas. Polo tanto, propoñemos un novo lema, para xitanos e paios, loiros e morenos, altos e baixos, e para o femenino de todos eses adxectivos:

PERSOAS CON ESTUDOS, PERSOAS CON FUTURO

De ti depende.

_

11/11/10

Pastillas contra a dor allea



Hoxe comeza unha nova campaña de Médicos sin Fronteras, destinada a colaborar con enfermidades das que ninguén se lembra. Nas farmacias poderás atopar unhas caixas de seis caramelos, chamadas Pastillas contra el dolor ajeno, cun precio de 1€. Os ingresos íntegros das ventas destinaranse a loitar contra seis das catorce enfermidades máis esquecidas: enfermidade do soño, chagas, kala azar, tuberculose, malaria e sida infantil.
Para isto non necesitas receta, tan só un pouco de vontade.

Si me pagaran un millón de dólares por este poema



Si me pagaran un millón de dólares por este poema,
trataría de terminarlo enseguida.
Escribiría en dulces billetes verdes
y los echaría al viento
para que todos me leyeran.

Si me pagaran un millón de dólares por este poema,
los padres comprarían a sus hijos mis libros...
y les obligarían a estudiarlos.

Si me pagaran un millón de dólares por este poema,
tendría vino hasta el último día de mi vida.

Si me pagaran un millón de dólares por este poema,
me ofrecerían actuar en un anuncio de televisión
diciendo: "Haga poesía".

Si me pagaran un millón de dólares por este poema,
podría aconsejar...
que el éxito se logra con esfuerzo,
mientras me rasco las axilas en mi cama.

Si me pagaran un millón de dólares por este poema,
me callaría la boca...
para siempre...
... para siempre.

Raúl Núñez (Buenos Aires, 1946)

_

06/11/10

Dime yeh!

La Real Academia de la Lengua publicará antes de navidad las nuevas normas ortográficas de la lengua castellana. Vamos a resumir lo que cambia.

Nombre de las letras: la "y griega" pasa a llamarse "ye" (la "i latina" se llamará simplemente "i").

Tildes diacríticas: desaparece la tilde de "solo" y de los pronombres demostrativos "este, ese, etc."

Tildes en monosílabos: la Academia considera que palabras como "guion, fie, riais, Sion, truhan" son monosílabos a efectos ortográficos y se deben escribir siempre sin tilde.

Irak, Catar y cuórum: las palabras con "q" delante de "a, o, u", pasan a escribirse con "c" o "k" (antes, Iraq, Qatar, quorum), ya que la "q" sólo se pronuncia así ante "ui, ue".

Ex, anti y pro: estos prefijos, que antes se escribían separados por un guión ("ex-marido") van ahora unidos a la palabra: exmarido, exministro, antisocial, proamericano, etc.


Y... no os liéis (¿o era lieis?): la Reina Sofía sigue siendo española y griega, no española ye :-P

_

05/11/10

Recital de poesía

Con motivo da celebración do centenario de Miguel Hernández, a Biblioteca convócavos os venres a todos e todas que queirades recitar algún poema do célebre poeta. Posteriormente farase unha proxección co recital, que lle amosaremos ó resto da comunidade educativa. Animádevos e acudide á Biblioteca o próximo venres.




04/11/10

O algodón non engana: o test da páxina 99

Enredando pola rede, e gracias a papelenblanco.com, atopamos un xeito moi rápido (e efectivo!) de comprobar se un libro vai gustarnos ou non lendo unha soa páxina.

É ben sinxelo: colle o libro en cuestión, le a páxina 99, e decide se seguirías lendo ou non.

Por que esa páxina e non outra? Porque é unha páxina calquera, non tan elaborada como a(s) primeira(s) ou como o resumo da contraportada. E porque con libros de lonxitude normal, a esa altura do libro xa temos a trama e os personaxes desenrolados e vai darnos unha boa idea de como é en xeral o conto.

Por que só unha? Porque é un xeito rápido para decidir se quedarnos co libro cando estamos na biblioteca ou na librería!

Osquelemos propoñemosche unha cousa: usa este método co libro que queiras (que non sexa un libro de texto, ou!), déixanos un comentario nesta entrada coa túa valoración do libro... e estate atento ó premio que sortearemos entre todos os comentaristas (...que sexan alumnos, familias e profes do CPI da Ribeira).

_

02/11/10

A lingua das vacas

Aos nenos de Lubián que lles prohibiron usar a súa lingua nas aulas.
­

– ¿Cómo? ¿Que estáis hablando gallego en clase vosotros dos? A copiar doscientas veces en el cuaderno: “En clase no hablaré gallego”.
O mestre era un home serio. El non entendía como estes pequenos aínda eran tan parvos para usaren unha lingua estúpida que non servía para nada.
Éra mágoa.
Os dous nenos, o David e a Mónica, ollaron para el espantados. Nunca tal lles acontecera.
– Papá, o mestre castigounos por falar en galego na escola… –comentou o David cando chegou á casa.
O pai, un labrego que case nin fora á escola porque non a había nos seus tempos, preguntou:
– Pero ti insultáchelo ou dixécheslle algunha porcallada?
– Non, eu só falaba coa Mónica dun programa da tele…
O pai do rapaz foi ver o director. Non lembraba que falar galego estivese prohibido. Era verdade que eles non moraban en Galiza –a raia estaba a dez quilómetros, pero era unha raia invisíbel, só un letreiro dicía que se entraba en Galiza despois de pasar un túnel.
­ – Señor director, como foi que ao meu neno o castigaron por falar galego na escola?
O director, un señor tan serio ou máis ca o mestre, non o mirou nin á cara da que lle respondía:
– Esto no es Galicia. Aquí no se habla gallego.
– Xa –retrucou o pai–, pero aquí falamos galego de toda a vida.
– Con las vacas –dixo ironicamente o director.
– Como?
– Nada, nada, que la Junta de Castilla-León tiene como lengua oficial el castellano y que en la escuela se habla español y basta.
– Pero…
– Lo lamento, pero es así. Si tiene alguna queja, vaya a hablar con el inspector… en castellano.
O pai volveu para a casa.
Polo camiño atopou o seu propio pai, o avó do David. Comentoulle o que acontecera. O vello só se encolleu de ombreiros. Non dixo nada. El case nunca dicía nada. Des que marchara de emigrante tantos anos atrás, só falaba o mínimo. Lembrou outros tempos, a ditadura lle chamaban. Daquela batían os nenos no rostro por falaren galego.
– Din que a nosa fala só serve para dirixirse ás vacas –aínda dixo o pai antes de marchar por unha calella cara aos prados.
O mestre e o director ían levar a súa por riba.
Eles eran o progreso.
Os outros, o pasado.
Até que veu aquel camión.
Era un tráiler de moitas toneladas. Por non se sabe que estraña razón, saírase da estrada xeral, seica por mor dalgunha mala interpretación dun cartaz estradal. A cuestión foi que o tráiler entrou naquela aldea perdida, na linde cos tempos fantasmas.
Era un camión alemán. Ía cara a Vigo. O camioneiro case encastra o camión na parede de lousa dunha leira.
Aos poucos toda aldea saíra ver que era aquilo.
O camioneiro baixou desesperado. Nin el mesmo entendía como fora parar aí. Dirixiuse na única lingua que sabía aos aldeáns que o rodeaban:
– Können Sie mir hilfen, bitte?
Mais ningún de entre os dez ou doce curiosos que andaban alí comprendían.
– Os mestres, hai que chamar os mestres –dixo alguén.
Cabo duns minutos estaban alí o mestre e mais o director.
– Eles hanse entender co camioneiro –dixo unha veciña
O camioneiro, cando viu aqueles dous homes ben vestidos, decatouse de que non eran labregos coma o resto. Seica eles eran a súa esperanza:
– Guten Morgen. Ich heiß Klaus. Ich bin Deutsch, aber ich kann nicht mit den Leuten hier reden. Niemand verstehet mich. Können Sie ein bisschen Deutsch sprechen?
O mestre non abriu a boca.
O director aínda quixo finxir que sabía o que non sabía:
– Via magna. Ad sinistra. Girare.
Houbo uns momentos de silencio.
Entón apareceu por alí o avó do David.
E falou co camioneiro:
– Hallo. Kann ich Ihnen hilfen?
– Aber sprechen Sie Deustch?
– Natürlich. Ich war ein Auswanderer in Schweiz.
"Eu fun emigrante en Suíza", dixera o avó.
Mercé ao avó, todos os aldeáns axudaran para virar o camión e facelo tornar para a estrada xeral.
O camioneiro marchou emocionado. Prometera tornar no Verán coa familia a aquela aldea, onde, como puido comprobar logo, non só falaba alemán aquel vello labrego, senón outros máis que tamén foran emigrantes nos seus anos mozos.
O director da escola non puido disimular a súa admiración e díxolle ao vello:
– Veo que usted sabe alemán. ¿Y cómo lo aprendió?
– Coas vacas, meu señor, coas vacas... Elas sonlle moi listas, aquelas vacas suízas.

© Xavier Frías Conde
All rights reserved worldwide

_

01/11/10

A autoría de "La Celestina" en dúbida

De Rojas só engadiu "algunhas pasaxes" a 'La Celestina', 
di un estudo
XORNAL.COM  - 31/10/2010 - 12:51 h.
O profesor abulense José Antonio Bernaldo de Quirós defende nun libro que Francisco de Rojas só é autor dos dous actos finais e algúns fragmentos intercalados

O profesor abulense José Antonio Bernaldo de Quirós defende no seu libro Hacia la Celestina anterior a Fernando de Rojas, publicado por Editorial Manuscritos, que Francisco de Rojas atopou a obra "practicamente completa", aínda que se trataba dun texto breve, e "o que fixo foi terminala e engadir algunhas pasaxes".

Así, desde a hipótese de José Guillermo García-Valdecasas de que De Rojas non atopou só o primeiro acto de La Celestina, senón que a achou completa case na súa totalidade, e engadiu os dous actos finais e numerosos textos intercalados.

Segundo Bernaldo de Quirós, poden apreciarse dous estilos diferentes: un no que se utiliza unha linguaxe máis simple e gran unidade dramática, que atribúe ao autor orixinal, e outro con expresións máis latinistas e adxectivación ornamental, atribuído a Fernando de Rojas, que "en moitos casos son traducións de Petrarca e outros autores".

"Un clásico como La Celestina resulta inamovible, pero cada vez hai máis críticos que cren que pode haber argumentos para pensar así", sinala, destacando que hai "críticos de moita solvencia están máis preto da nosa formulación" e que non existe unha "aceptación unánime de ningunha hipótese".

Profesor de Literatura no instituto Jorge Santayana, é doutor en Filoloxía e escribiu libros e artigos dedicados a rescatar do esquecemento a escritores como Juan Sedeño, Eugenio de Tapia, Eulogio Florentino Sanz, José Zahonero e Afonso Moreno Espinosa, e publicou artigos sobre diferentes obras da Literatura española.

 Enlace á noticia

© XORNAL.COM, Fundado en 1999 como "EL PRIMER DIARIO ELECTRÓNICO DE GALICIA"
R/ Galileo Galilei, 4B (Polígono A Grela).
Redacción: redaccion@xornaldegalicia.com, Publicidad: publicidade@xornaldegalicia.com



29/10/10

Queridas palabras

En Medellín (Colombia) houbo un "Congresito de la Lengua Española" no 2007. Nel, 52 rapaces adicaron os seus esforzos a rescatar palabras non usadas, a inventar palabras novas e a elexir as súas palabras máis queridas.

Este foi o seu manifesto xeral (resumido) ó final do congreso:


II Selección de palabras

1. Los niños y las niñas del Congresito de la Lengua Española, Medellín 2007, después de un largo proceso de deliberación y acuerdo, definimos que las 10 palabras desempolvadas, aquellas que alguna vez fueron usadas, pero que se han ido olvidando son:

1. Ágape: fiesta que estrecha lazos de hermandad
2. Cántaro: vasija para recoger agua
3. Chéchere: algo viejo y deteriorado.
4. Embeleco: un capricho chiquito. Así llama mi mamá a los novios de mi hermana.
5. Embrollo: dificultad sin resolver
6. Menjurje: ungüento revoltijo
7. Modorra: pereza
8. Pipiolo: persona joven
9. Pañolón: Pañuelo grande que se ponen las señoras para ir a la misa
10. Güete: contento con algo

Los niños y las niñas del Congresito de la Lengua Española, Medellín 2007, nos comprometemos a incorporar estas palabras a nuestro lenguaje cotidiano y a promoverlas entre los amigos.



2. Los niños y las niñas del Congresito de la Lengua Española, Medellín 2007, después de un largo proceso de consenso y de trabajar en la construcción de nuevas palabras, definimos que las 10 mejores palabras inventadas, para incorporar a nuestro lenguaje son:

1. Flapigozo: expresión de felicidad, explosión de gozo.
2. Murmulencio: murmullo que se oye en el silencio.
3. Tristesinra: tristeza que se siente como un huequito en la barriga y que no tiene una razón definida.
4. Pionilla: peinilla que se usa para sacar piojos.
5. Lunor: luz de la luna.
6. Hormonado: muchacho que come mucho.
7. Fruspiro: suspiro ahogado y repetido que se produce al bañarse con agua helada.
8. Pinochada: mentira que va creciendo cada vez más
9. Japisteza: cuando se siente tristeza y alegría a la vez.
10. Lumpereza: pereza que da los lunes de ir al colegio o a trabajar.


3. Los niños y las niñas del Congresito de la Lengua Española, Medellín 2007, después de comer y beber palabras, de pensar y discutir, acordamos que las 10 palabras más queridas de la lengua española son:

1. Chocolate.
2. Música.
3. Crispeta.
4. Carcajada.
5. Soñar.
6. Fútbol.
7. Mágico.
8. Amigo.
9. Montaña.
10. Mamá.
Invitámosovos a desempolvar 3 palabras, inventar outras 3 e seleccionar as vosas 3 palabras máis queridas do galego, e poñelas como comentario a esta entrada. Hai trato?

Concurso de caligramas

Fai un caligrama (poema visual no que as palabras "debuxan" un personaxe, un animal, unha paisaxe ou calquera obxecto), así como fai Apollinaire, xogando co tamaño e coa tipoloxía das letras, coas cores, coas formas,...






Para máis pistas, visita a Biblioteca, le as citas de diferentes autores expostas no taboleiro da exposición Noite de Estrelas e escolle a que máis che guste.
Valorarase a orixinalidade e a creatividade.
Tes de prazo ata o 9 de decembro.

Te vas, Alfonsina, vestida de mar

Fai 72 anos, un 25 de outubro, morreu a poeta arxentina Alfonsina Storni. Esta canción, inmortalizada por Mercedes Sosa, é un homenaxe á súa morte. A pesares dos anos transcurridos dende a súa gravación, segue cautivando, ata o punto de ter sido cantada incluso por Shakira.



Alfonsina y el mar (Ariel Ramírez e Félix Luna)

Por la blanda arena que lame el mar
su pequeña huella no vuelve más.
Un sendero solo de pena y silencio llegó
hasta el agua profunda.
Un sendero solo de penas mudas llegó
hasta la espuma.


Sabe Dios qué angustia te acompañó
qué dolores viejos calló tu voz,
para recostarte arrullada en el canto
de las caracolas marinas.
La canción que canta en el fondo oscuro
del mar, la caracola.


Te vas Alfonsina con tu soledad,
¿qué poemas nuevos fuiste a buscar?
Una voz antigua de viento y de sal
te requiebra el alma y la está llevando
y te vas hacia allá como en sueños,
dormida, Alfonsina, vestida de mar.


Cinco sirenitas te llevarán
por caminos de algas y de coral
y fosforescentes caballos marinos harán
una ronda a tu lado;
y los habitantes del agua
van a jugar pronto a tu lado.


Bájame la lámpara un poco más,
déjame que duerma, nodriza, en paz
y si llama él no le digas que estoy,
dile que Alfonsina no vuelve más,
y si llama él no le digas nunca que estoy,
di que me he ido.


Te vas Alfonsina con tu soledad,
¿qué poemas nuevos fuiste a buscar?
Una voz antigua de viento y de sal
te requiebra el alma y la está llevando
y te vas hacia allá como en sueños,
dormida, Alfonsina, vestida de mar.

27/10/10

Andamos de leria

Engadidos ó blogue os números atrasados de Leria, o boletín da biblioteca de secundaria. Podes consultalos na súa propia páxina para non perderte lecturas recomendadas, os libros máis lidos ou os gañadores dos concursos que facemos. Usa o menú de arriba ou fai clic no logo para velos:



El silencio se mueve, de Fernando Marías

Fernando Marías acaba de publicar un libro moi especial, "El silencio se mueve", unha obra multimedia que inclúe cómic, guión cinematográfico e unha páxina web. Podes ler o primeiro capítulo neste enlace:

El silencio se mueve - Capítulo 1

Ou ver unha entrevista co autor, falando do libro, neste vídeo:



E visitar a web do libro


26/10/10

Noite de estrelas

Exposición temporal sobre o ceo e as estrelas



Of course, la amo

Mi mujer se ha fugado con el instructor de golf. Patético. Pero en todo caso, no ha de negar que la conozco bien... Para San Valentín le encargué un juego de palos con mango de caoba.
(Barón von P.) 

*****************
Uno de los microrrelatos ganadores del concurso de San Valentín del periódico El Mundo. Los tres ganadores, en este enlace.




25/10/10

24 de outubro, Día das Bibliotecas Escolares

Para celebrar o Día das Bibliotecas Escolares, o equipo da biblioteca organizou un mercadiño de intercambio de libros que foi todo un éxito. Asimesmo, invitamos ás familias a visitar a biblioteca e coñecer o seu funcionamento, aínda que esa invitación repetirase cando veñan coñecer ós titores.