30/04/15

Chistes de libreiros

Nesta páxina de facebook publícase un webcómic sobre os libreiros dunha librería imaxinaria, Tomo y lomo. Aquí vos deixamos un par de mostras:






29/04/15

Eu en ti

Poema de Celso Emilio Ferreiro musicado por Cristina Pato e Mutenrohi:


Eu en ti

Eu xa te busquei
cando o mundo era unha pedra intaita.
Cando as cousas buscaban os seus nomes,
eu xa te buscaba.

Eu xa te procurei
no comezo dos mares e das chairas.
Cando Dios procuraba compañía
eu xa te procuraba.

Eu xa te chamei
cando soio a voz do vento soaba.
Cando o silenzo chamaba polas verbas,
eu xa te chamaba.

Eu xa te namorei
cando o amor era unha folla branca.
Cando a lúa namoraba as outas cumes,
eu xa te namoraba.

Sempre,
dende a neve dos tempos,
eu, na túa ialma.

Celso Emilio Ferreiro (1991) O soño sulagado (Vigo: Edicións Xerais de Galicia)

28/04/15

A mellor compañía para vivir dobles vidas

Das moitas campañas para promover a lectura que temos visto, gustáronnos especialmente os carteis destas dúas: "O libro axeitado sempre che fará boa compañía", e "Os libros déixanche vivir unha dobre vida".

Esas son dúas boas razóns para ler. Cal é a vosa?








27/04/15

Os 50 mellores comezos da literatura

Fonte da imaxe

 Moita xente sabe de memoria o comezo das súas novelas favoritas, sobre todo se teñen un bo comezo, claro. Un dos máis coñecidos incluso por quen non leu a obra é o principio de El Quijote:

"En un lugar de la Mancha, de cuyo nombre no quiero acordarme, no ha mucho tiempo que vivía un hidalgo de los de lanza en astillero, adarga antigua, rocín flaco y galgo corredor".

En El placer de la lectura atopamos o que eles consideran os 50 mellores comezos de obras literarias da historia. Curiosamente, El Quijote só está no segundo lugar. Cal será o primeiro? Outro gran clásico cun comezo inesquecible, por suposto.

Tes a listaxe e os comezos nesta ligazón.

24/04/15

O corazón da maxia - Páx. 99

ESTÉVEZ, Xavier. O corazón da maxia. Vigo: Xerais, 2015. ISBN 978-84-9914-819-9.


Contracuberta:

Laura, unha rapaza de doce anos, está hospitalizada. A súa grave doenza provócalle falta de apetito e cansazo, ata o punto de verse obrigada a cortar o pelo porque nin forzas ten para peitearse. Cando mellora un chisquiño, tenta ser feliz visitando os outros nenos da planta e facendo incursións por outras dependencias do hospital co seu pano de pirata.Un día chega Mistre, unha nena etíope de oito anos, que compartirá con ela o cuarto. Para facerlle a estadía máis levadeira, Laura cóntalle á súa nova amiga unha historia extraordinaria, con dúas protagonistas moi especiais, Aulea e Mistera, que farán unha longa viaxe para resolver o misterio dos dragóns desaparecidos. Mentres non aparezan os dragóns, protectores das aldeas, o seu mundo non poderá gozar de paz e prosperidade. O sorprendente desenlace de ambas historias, a real e a imaxinaria, vaivos facer rir e chorar asemade.
Ilustración de Santy Gutiérrez no libro

"Erest era un frondoso bosque de abetos e piñeiros onde confluían tres ríos. As súas augas xuntábanse nunha lagoa no medio da cal había un enorme pozo por onde desaparecía a auga, convertida nun río subterráneo, que volvía saír á superficie a máis ou menos unha xornada. Era aquela unha vista impresionante, unha fervenza circular que tragaba as augas dos tres ríos no medio dun fragor enxordecedor.
Ao lado, unha inmensa torre de pedra permanecía ergueita dende tempos inmemoriais. Era a Torre da Maxia, o lugar onde os magos de toda a terra viñan aprender e desenvolver as súas artes. O lugar que a «Canción de Gedan» indicaba como aquel onde o máis grande dos magos, Gedan, fixera os seus primeiros encantamentos sendo aínda un rapaz.
Pero o que Aulea e Místera contemplaban agora diante súa non tiña nada que ver con aquilo. Ata onde a vista alcanzaba, despregábase unha chaira erma e gris. Nin rastro de árbores nin de bosques. Só unha terra pedregosa e estéril pola que xa non viaxaba río ningún. Como tres enormes cicatrices, o leito seco dos ríos serpeaba ata o centro da chaira. Simplemente ríos de po. E ningunha lagoa. No medio da chaira, un burato no que collería unha aldea enteira. Aquel polo que antes se perdían as augas, agora era só un burato cheo de veas de liques que medraban nas súas paredes". 


23/04/15

Feliz Día do Libro!



Los libros son una especie de árboles con hojas
que en lugar de primaveras tienen cuentos.

Los personajes duermen ahí hasta que un día alguien
abre el libro, comienza a leer y los personajes se levantan,
estiran sus vestidos y empiezan a trabajar:

Había una vez una princesa
que caminaba al revés.
Había un espejo de agua
y había un marino inglés.

                       Mª José Ferrada, de El lenguaje de las cosas


Biblioteca do CPI da Ribeira
365 días do libro cada ano

22/04/15

O reloxeiro - Microrrelato



O reloxeiro do meu pobo vivía na crenza soberbia de que o seu oficio impedía que o tempo se detivese.
Era tan necio o reloxeiro que pensaba que se non lles daba corda aos reloxios o sol se esquecería de saír, os homes alongarían o seu sono infindamente e todo se interrompería: a fame, o crecemento, o desenrolo, a morte...
O reloxeiro do meu pobo na súa ignorancia críase Deus.

                                Mª Teresa Otero Sande
                                 Do libro Relatos (1990)

20/04/15

O aniversario de Cheryl


Estes días causa furor en internet un problema lóxico que caeu nun exame dunha olimpiada matemática para rapaces de 14 anos en Singapur. Hai moitas discusións en internet sobre a posible solución, pero vexamos primeiro o problema:

Alberte e Bernardo fixéronse amigos de Cheryl e queren saber cando é o seu aniversario.
Cheryl dálles unha listaxe de 10 posibles datas:

15 de maio, 16 de maio, 19 de maio,
17 de xuño, 18 de xuño,
14 de xullo, 16 de xullo,
14 de agosto, 15 de agosto e 17 de agosto.

Cheryl cóntalle a Alberte e Bernardo, por separado, o mes e o día do seu aniversario respectivamente (o mes a Alberte, o día a Bernardo).

Alberte: "Eu non sei cando é o aniversario de Cheryl, pero sei que Bernardo tampouco o sabe".
Bernardo: "Ó principio, eu non sabía cando é o aniversario de Cheryl, pero agora seino".
Alberte: "Entón, eu tamén sei cando é o aniversario de Cheryl".

Así que ¿cando é o aniversario de Cheryl?

Se queres pedir papas, tes aquí a solución. É a que pensabas?

Inspiraciencia: concurso de relatos científicos



O CSIC en Cataluña acaba de convocar o quinto concurso de relatos de inspiración científica, Inspiraciencia. Hai dúas categorías (para menores de 18 anos e para adultos) e en ambas debe presentarse un relato curto cun máximo de 800 palabras escrito en calquera das linguas oficiais do estado (galego, catalán, éuscaro ou castelán). Pódense presentar ata 4 relatos por participante sempre e cando estean escritos en linguas distintas. As bases do concurso, neste enlace. Tedes de prazo ata o 17 de maio.

Os premios serán dispositivos electrónicos, libros de divulgación, cursos de escritura e a subscrición a unha revista de divulgación.

Na web do concurso tes toda a información, así como os relatos gañadores das edicións anteriores e os relatos que participan este ano e en todas as edicións anteriores.

Para que vos fagades unha idea, este é o relato que gañou a categoría de relato xuvenil en galego en 2014:

CAMIÑO DE LEMBRANZAS
de Cristina Salgado Blanco

Sairá de novo da súa man. Coma sempre. Coma desde aquel día. Aprenderá a camiñar, pois onte esquecéuselle de novo. “Tes que ser forte”. O desafío de sempre. Ou quizais o de antes. Quen sabe. Mellor dito, quen o lembra? Por que el non. Pé dereito. Aférrase á man. Pé esquerdo. Por que? Deixa as preguntas para despois, tes que aprender a camiñar. Pé dereito. Téñenme que ensinar a camiñar. Pé esquerdo. Non quero aprender. Pé dereito. Só quero lembrar. De súpeto unha aperta.
- Moi ben avoíño, canto andamos hoxe! Voute convidar a un chocolate que vai moito frío. Vamos, uns pasiños máis.
Comezamos de novo. Que pé ía agora? Mentres dubida busca a resposta naqueles olliños meigos. Pé esquerdo. Por fin chegan ao café. É certo, hoxe andaron moito. Ou moi pouco. Non ten nada co que comparalo.
-Dous chocolatiños ben quentes, por favor.
-Deseguida.
Mira aquel lugar estrañado. É o café dos venres. Pero el non o sabe. Mellor dito, non o lembra.
-Mmmm, que ben ole… verdade?
- Ti quéresme máis agora ou antes?
-Xa sabes que eu te quero sempre, avoíño.
-E a mamá? Eu penso que antes me quería máis, agora mírame coma se estivese cansa de min…
-Non digas iso avó. Xa sabes que te queremos moito.
- Aínda que ás veces non vos recoñeza?
- Si, porque que non nos recoñezas non quere dicir que nos teñas esquecidos.
-Ensíname a tomar o chocolate e despois volvemos onda a señora que se parece a ti. Esa da que falamos hai un chisco.
-Mira, colles a taza por aquí e achégala á boca. Así. Moi ben.
Pé esquerdo da man do seu neto. Antes de poder botar o dereito de novo, un home traxeado reclama a súa atención:
-Bos días, poderíame responder unhas preguntas desta enquisa? Non tardará moito tempo, asegúrollo.
-Tenme que desculpar, pero precisamente tempo é o que me falta. Nun só día teño que aprender o que souben toda unha vida: camiñar, falar, bicar, estar cos meus… Cando todo sexa coma antes respondereille. Por que todo volverá a ser coma antes, non si?
- Non o dubides avoíño.
Dende aquel día durmía sempre acompañado. Ao espertar vía o seu neto á súa beira. Vía a única persoa que a súa memoria non lle roubara. E dicíase, coma sempre, ¿ou por primeira vez?, ”teño que ser forte por ti”. Estaba tardando demasiado en ir á cama. Ou iso lle parecía a el. Pode que estivese falando coa muller que o chama “papá”. Si, tiña que estar falando con ela, porque nunca deixaba tanto tempo só ao avó. Mañá aprenderá o nome desa muller. Unha muller que ten os seus mesmos ollos e o falar da avoíña. Na casa falan moito da avoíña. El quere coñecela, pero dinlle que non pode. Que xa non. Mentres pensa nos decoñecidos do pasado, o seu neto fala coa muller que ten os mesmos ollos que o avó. Hoxe descubriron que inxectando unha proteína, a Crtc1, nunha parte do cerebro, hipocampo ou algo así, se podería evitar a perda de memoria en persoas que teñen a mesma enfermidade que o seu avoíño, pero nun estado moito máis leve. E é que o seu avoíño está moi enfermo. El nótao e por iso o axuda. Porque o quere e porque non lle gusta a idea de que esqueza quen é. Polo de agora esta proba só deu bos resultados con ratos, pero el confía en que o seu avó se curará. Aínda que estea moi grave. E aínda que non sexa un ratiño. Aínda que iso ao que chaman Alzheimer viva no seu peito. El sabe que se curará porque unha enfermidade non pode roubarlle a vida a ninguén. Non, e menos aínda ao seu avó.


17/04/15

Eduardo Galeano: textos selecionados




O autor urugaio Eduardo Galeano, ademais de artículos de temas económicos e políticos, publicou unha grande cantidade de libros con microhistorias: pequenos relatos ou reflexións, ás veces dunhas liñas, sobre o ser humano e sobre os "nadies", os máis desfavorecidos. O seu compromiso con eles e con cambiar o mundo fai del un escritor único, unha voz que imos botar moito en falta nestes tempos tan difíciles.

Reproducimos a continuación algúns dos seus textos:

El padre

Vera faltó a la escuela. Se quedó todo el día encerrada en casa. Al anochecer, escribió una carta a su padre. El padre de Vera estaba muy enfermo, en el hospital. Ella escribió: -Te digo que te quieras, que te cuides, que te protejas, que te mimes, que te sientas, que te ames, que te disfrutes. Te digo que te quiero, te cuido, te protejo, te mimo, te siento, te amo, te disfruto.

Héctor Carnevale duró unos días más. Después, con la carta de su hija bajo la almohada, se fue en el sueño.



Ventanas

Ventana sobre la utopía

Ella está en el horizonte. Me acerco dos pasos, ella se aleja dos pasos. Camino diez pasos y el horizonte
se corre diez pasos más allá. Por mucho que yo camine, nunca la alcanzaré. ¿Para qué sirve la utopía?
Para eso sirve: para caminar.

Ventana sobre el cuerpo

La Iglesia dice: El cuerpo es una culpa.
La ciencia dice: El cuerpo es una máquina.
La publicidad dice: El cuerpo es un negocio.
El cuerpo dice: Yo soy la fiesta.

Ventana sobre el mundo

El hambre desayuna miedo.
El miedo al silencio aturde las calles.
El miedo amenaza:
Si usted ama, tendrá sida.
Si fuma, tendrá cáncer.
Si respira, tendrá contaminación.
Si bebe, tendrá accidentes.
Si come, tendrá colesterol.
Si habla, tendrá desempleo.
Si camina, tendrá violencia.
Si piensa, tendrá angustia.
Si duda, tendrá locura.
Si siente, tendrá soledad.

Eduardo Galeano ( Uruguay, 1940 )
Tomado de "Palabras Andantes"



Delirar en voz alta


Mensaje de Eduardo Galeano para América Latina
Cartagena de Indias, Julio de 1997

Si el mundo está patas arriba y cabeza abajo ¿por qué no delirar que el mundo vuelva a estar como él quiso cuando todavía no era?
Así que se me ocurrió imaginar ese mundo posible.

Delirar, soñar en voz alta:

En las calles los automóviles serán pisados por los perros, el aire estará limpio de los venenos de las máquinas y no tendrá más contaminación que la que emana de los miedos humanos y de las humanas pasiones.

La gente no será manejada por el automóvil, ni será programada por la computadora, ni será comprada por el supermercado,
ni será mirada por el televisor.

El televisor dejará de ser el miembro más importante de la familia y será tratado como la plancha o el lavarropas.

La gente trabajará para vivir en lugar de vivir para trabajar.

En ningún país irán presos los muchachos por no prestar el servicio militar; sólo irán quienes quieran hacerlo.

Los economistas no llamarán nivel de vida al nivel de consumo, ni llamarán calidad de vida a la cantidad de compra.

Los cocineros no creerán que a las langostas les encanta que las cocinen vivas.

Los historiadores no creerán que a los países les encanta ser invadidos y los políticos no creerán que a los pobres les encanta comer promesas.

El mundo ya no estará en guerra contra los pobres sino contra la pobreza. La industria militar no tendrá más remedio que declararse en quiebra por siempre jamás.

Nadie morirá de hambre porque nadie morirá de indigestión. Los niños de la calle no serán tratados como si fueran basura porque no habrá niños de la calle. Los niños ricos no serán tratados como si fueran dinero porque no habrá niños ricos.

La educación no será privilegio de quienes pueden pagarla, ni la policía será la maldición de quienes no puedan comprarla.

La justicia y la libertad, hermanas siamesas condenadas a vivir separadas, volverán a juntarse, bien pegaditas, espalda contra espalda.

Una mujer negra será presidenta del Brasil y otra mujer negra será presidenta de los Estados Unidos; una mujer india gobernará
a Guatemala y otra a Perú.

En Argentina las "Locas de la Plaza de Mayo" serán un ejemplo de salud mental porque ellas se negaron a olvidar, en el tiempo
de la amnesia obligatoria.

La Santa Madre Iglesia corregirá algunas erratas en las piedras de Moisés: El sexto mandamiento ordenará: "festejarás tu cuerpo".
El noveno que desconfía del deseo, lo declarará sagrado. La Iglesia también dictará el undécimo mandamiento que se le había olvidado al Señor: "amarás a la naturaleza de la que formas parte."

Todos los penitentes serán celebrantes y no habrá noche que no sea vivida como si fuera la última, ni un día que no sea vivido como si fuera el primero.

16/04/15

As 10 pelis baseadas en libros con máis Óscars





Lemos no blog Las lecturas de Mr. Davidmore este interesante artigo sobre películas e libros. Di o autor do artigo que 8 das 10 películas con máis Óscar da historia están baseadas en obras literarias.

Para ver cales son as películas baseadas en libros que obtiveron máis premios Óscar, visita este enlace.

15/04/15

Günter Grass, in memoriam


O luns faleceu, ós 87 anos, o escritor alemán Günter Grass. Algunhas das súas obras estiveron prohibidas pola censura en España, pero o grande recoñecemento chegoulle en 1999, cando recibiu o Nobel e o Príncipe de Asturias.

A súa novela máis afamada, El Tambor de hojalata, e unha das obras maestras da literatura, conta a historia dun neno durante a Segunda Guerra Mundial e as vivencias que o levarán a ser internado nun siquiátrico ós 29 anos.

Le neste enlace unha entrevista con Günter Grass deste mesmo ano.

14/04/15

Eduardo Galeano, in memoriam

 Onte calaron dúas grandes voces da literatura universal: Günter Grass, Nobel de literatura e Premio Príncipe de Asturias en 1999, e Eduardo Galeano, un dos máis destacados escritores da literatura latinoamericana e galardonado co premio Stig dagerman (Suecia) por estar "sempre e de xeito inquebrantable do lado dos condenados".

Se ben nos próximos días publicaremos algo máis deles, hoxe queremos empezar por invitarvos a ler algúns dos libros máis emblemáticos de Eduardo Galeano.



- El libro de los abrazos. Madrid: Ed. Siglo XXI, 2007. Na nosa biblioteca
Unha recopilación de textos e relatos, con moita imaxinación e fantasía. Unha mirada crítica sobre o ser humano, a memoria e a desmemoria, o compromiso e a liberdade. Un libro que fala da vida entre sorrisos e lágrimas, fundindo o amor e a poesía.




- El fútbol a sol y sombra. Madrid: Ed. Siglo XXI, 2003.
Galeano era un admirador incondicional do fútbol, ó que homenaxea neste libro. Nel denuncia tamén o poder dun dos negocios máis lucrativos do mundo e lamenta que o fútbol profesional desterre a alegría, a fantasía e a ousadía, pero sobre todo celebra a festa do fútbol e os seus momentos máis icónicos a través de textos breves.




- Espejos. Una historia casi universal. Madrid: Ed. Siglo XXI, 2008.
Galeano conta a historia da humanidade partindo dos feitos e das persoas menos coñecidas, os que non aparecen nos libros. Os títulos dos textos breves que forman o libro dánnos unha idea dos contidos: «Fundación del machismo», a «Resurrección de Jesús», «Las edades de Juana la Loca», «La educación en tiempos de Franco» ou «Los derechos civiles en el fútbol».




- Mujeres. Madrid: Ed. Siglo XXI, 2015.
Este libro publicarase en España o próximo xoves. Nel, Galeano rinde tributo a todas as mulleres: as fermosas (como Marilyn Monroe), as loitadoras (como Rigoberta Menchú), as científicas (como Marie Curie) e, por suposto, a todas as mulleres anónimas que coas súas fazañas fixeron avanzar á humanidade.



13/04/15

Pelexas científicas


Proyecto G Televisión son os autores desta divertida animación en vídeo que nos presenta a pelexa que houbo entre T. A. Edison (defensor da corrente contínua) e Nicola Tesla (defensor da corrente alterna), protagonistas da "guerra das correntes" a finais do século XIX.

No canal youtube de Proyecto G Televisión podes ver máis pelexas científicas e outros moitos vídeos interesantes sobre ciencia.




10/04/15

As palabras poden matar - Páx. 99

CALVEIRO, Marcos. As palabras poden matar. Vigo: Xerais, 2015. ISBN 978-84-9914-811-3.

Contracuberta:

Na colonia Seavia, situada nun dos outeiros da cidade de Santa Clara, morren cada ano máis de trinta mulleres, homes e nenos vítimas da violencia. Os seus habitantes están todos xordos, mudos e cegos, porque saben que as palabras poden matar. Todos agás o Chibo e os seus sicarios, que campan polo barrio como amos e señores de todos os que alí malviven. Rapaces como Efrén, Marcelo e Alexandre, que acoden ás aulas do mestre Abimael, mozas como Daiara que traballa de costureira nun pendello, mulleres como Maisa ou Dona Rosa, saben que o perigo axexa naquelas calellas labirínticas. Cando aparece Silencio, un guedellán que só fala coas mans e coa faciana, ninguén sabe que a súa presenza mudará a vida dun barrio sen soños nin esperanzas, onde ninguén cre nos milagres e cuxos habitantes non miraban adiante e tampouco querían mirar atrás.

"Efrén e Silencio espertan na sancristía co ruído de alguén petando con fortes golpes. A cadeira coa que atrancaran cede, ábrese a porta de par en par e o voluminoso corpo de dona Rosa xorde ante eles.
—E que facedes vos aquí, tunantes? Non andaredes a roubar? —pregúntalles a vella alporizada.
—Non, non —responde Efrén, intimidado.
—Entón?
—Agachámonos dos homes do Chibo.
—Levade coidado. Esta mañá andaban pola túa casa.
—E a miña nai e Marcelo?
—Atópanse ben. Valos matar e desgustos.
—Eu non fixen nada.
—Os meus fillos tampouco e... —confesa de súpeto dona Rosa marchando e sentando nun dos bancos da igrexa.
Ten mala cara e Silencio vai na súa axuda. A vella alasa, parece que esgotou o ar todo do seu corpo. O mimo saca un pano de man e comeza a axitalo ante ela. Efrén acércase a eles e dona Rosa, ao velos xuntos, estartela os ollos coma se acabase de ver unha pantasma.
—Ai, meus filliños, estades aquí de novo. Flavio, Ronaldo, volvestes pola vosa naiciña querida, que alegría!
Os dous amigos óllanse con incredulidade. Dona Rosa ddebe sufrir alucinacións.
—Contádeme, fillos, e logo que fixestes todos estes anos?
Os dous pensan  que a vella vai morrer diante deles. Non poden deixala nese estado alí na igrexa, así que Efrén decide levala á casa".


08/04/15

As recomendacións de primavera 2


 Familias e adultos:






QUEIZÁN, Mª Xosé: Son noxento, Xerais, 2015.
Suso é un deses homes aos que «ningunha femia pode atar». Con todo, o que aconteceu obrigouno a casar con Lilí, unha «nena ben, a nena de papá e de mamá, dunha familia desas burguesas e tradicionais». Suso púñase tolo, saído como un can, cando miraba moverse o cu de Lilí, así que o intentou polas boas e polas malas.Son noxento é a historia dunha relación presidida pola crueza e dun individuo abominable, un deses personaxes de carne e óso que, lamentablemente, existen, e que un día, sen que a autora desta novela saiba ben como, se lle filtrou no maxín. E, aínda que non é agradable –nin sequera na ficción– tratar cun ser amoral como Suso, María Xosé Queizán confesa no limiar que, ao construílo, estivo todo o tempo diante do ordenador «sen parar de rir». E é que ese é un dos paradoxos de Son noxento: como pode ser tan hilarante un ser tan repugnante? Ademais de abordar a crítica social desde a boa literatura, Son noxento é unha novela presidida polo humor, por ese humor imprescindible para achegarse ás circunstancias e aos personaxes máis dramáticos a fin de escribir un relato intelixente e literario. Son noxento conta unha historia que nos mantén expectantes, elaborada a través dun espléndido monólogo interior. Unha curta e gran novela de María Xosé Queizán

PORTAS, Manuel: Amor en alpargatas, Xerais, 2015.
Amor en alpargatas non é unha historia real, aínda que podería selo. Por veces, os personaxes desta novela presentan reminiscencias biográficas que facilmente resoan na nosa memoria colectiva recente. En pouco máis de vinte minutos, no medio dun cemiterio deserto, as lembranzas selectivas do amor de Sara e de Lucía eríxense na particular despedida que lle tributan a Senén, un nacionalista anónimo, un de tantos bos e xenerosos que padeceron as consecuencias das loitas fratricidas que ciclicamente sacoden o nacionalismo galego. É nese contexto temporal, político e emocional no que se desenvolven as historias de amor que percorren a novela, por forza fragmentarias, obrigatoriamente parciais, mais que no seu conxunto permiten intuír unha foto fixa, se non real, si realista, dunhas vidas coas alforxas cargadas de verosimilitude

TIZÓN, Manuel: A antesala luminosa, Xerais, 2015.
O inspector Sánchez investiga a identidade de dous cadáveres calcinados que aparecen nas inmediacións da praia coruñesa do Matadoiro en plena madrugada de San Xoán do ano 2000. Axiña descobre que un deles pode ser Gustavo Gallego, un curmán do comisario, a quen se lle encomenda a misión de atopar o seu familiar desaparecido. Cando comproba que está vivo, inicia a súa busca por distintas cidades mentres vai lendo unha novela escrita polo fuxitivo en terceira persoa que só contén capítulos pares, polo que os feitos narrados polo inspector en primeira persoa funcionan a modo de capítulos impares. Estamos, pois, ante dúas medias novelas que se complementan nun xogo metaliterario nada complicado para o lector. Unha das historias transcorre en doce días e a outra alóngase durante vinte anos; están escritas con diferentes estilos. Crime, intriga, corrupción, impunidade, whisky abundante, sexo, prostíbulos, garitos de xogo... presiden unha das historias; a outra trata sobre o amor, a convivencia, o demo, o inferno –a loucura– como tema catalizador, como antesala luminosa da morte. Estamos ante unha novela mestiza, mulata. Unha novela que paga a pena ler como contribución a un xénero negro menos xenuíno e máis transcendente.

AMEIXEIRAS, Diego: Conduce rápido, Xerais, 2014.
Tras fuxir mangada coa cámara fotográfica que lle roubou na Quintana a unha parella de turistas, Erika caeu a rolos polas escaleiras de Praterías e procurou sandar as súas feridas na casa dunha amiga. Samuel, o seu irmán, co que convive nun piso do barrio de Vite, procura nas rúas compostelás unha oportunidade definitiva que os saque de vez daquela merda de vida. A aparición dun paquete levará a que as vidas dos irmáns se crucen coas de Ventura, un mozo que fachendea de dedicarse a resolverlle problemas á xente, tanto os sinxelos coma os complicados, apenas un eufemismo para agochar que forma parte dunha banda dedicada ao branqueo e préstamo de cartos. Na liña de novelas anteriores como Dime algo sucio, Historias de Oregón, Todo OK, e Matarte lentamente, Ameixeiras profundiza en Conduce rápido na súa liña de modernización radical do xénero negro, baseada na brevidade, dosificación da información, tramas cruzadas e máxima economía expresiva. Coa precisión dun cirurxián ofrece un extraordinario retrato de vidas precarias que deambulan polo decorado da Compostela de hoxe.

MAI JIA: El don. Ed. Destino, 2014.
RongJinzhen é un home fóra do común, cun don extraordinario para as matemáticas, que é obrigado a deixar a súa carreira e traballar como criptógrafo para o estado. A novela é todo un fenómeno literario en China, e xa leva 100 edicións a nivel mundial.

  

MONTERO, Rosa: El peso del corazón. Ed. Seix Barral. 2015.
O regreso da detective Bruna Husky. Un thriller, unha novela de aventuras política e ecolóxica, unha historia de fantasía e ciencia ficción, un conto para adultos, unha reflexión sobre a vida e a morte e unha historia de amor.



Música e non ficción:






Cantigas do camiño. Boa Records, 2010. Libro-disco.
O proxecto colectivo Cantigas do Camiño, reuniu a 13 autores e grupos do máis representativo do folk galego nun CD conxunto inspirado e relacionado coas rutas xacobeas, xunto cun libro escrito en galego, español e inglés con ilustracións e textos arredor do Camiño de Santiago. Listaxe de cancións:


1. SUSANA SEIVANE “Camiño Longo”
2. FALTRIQUEIRA “Ultreia (et suseia)”
3. GUADI GALEGO & VAAMONDE, LAMAS E ROMERO “Dum Pater Familias”
4. UXÍA “A Casa da Xente”
5. LEILÍA “1000 Camiños”
6. LUAR NA LUBRE “Romance de Don Gaiferos”
7. SONDESEU “Amence no Camiño – Alborada de Pontecaldelas”
8. FUXAN OS VENTOS “Camiño de Romaría”
9. TREIXADURA “Foliada de Santiago”
10. MILLADOIRO “O Camiño”
11. BONOVO “A Ruta Esquecida”
12. EMILIO RÚA “Crenzas”
13. BERROGÜETTO “Indosesta”


COUTO GLEZ., ADELA: Cociña galega para xente nova. Ed. do Cumio, 2012.
Este libro está elaborado ex profeso para xente nova, pensando nese momento no que vos independizades e descubrides que debedes asumir unha tarefa que tal vez non dominades en exceso e na que sempre se agradece un apoio ou unha orientación. Son 95 receitas da cociña tradicional galega, onde atoparedes sopas, caldos, peixes, carnes, arroces, pastas, tortillas, ovos, castañas, filloas, salsas, sobremesas, consellos…, e sobre todo unha forma de cociñar moi sinxela que poderá evitarvos multitude de atrancos na cociña. 

IGLESIAS DIZ, J. L.: Un pozo moi fondo. Anorexia, bulimia e outros trastornos da conduta alimentaria. Ed. Galaxia, 2012.

Un pozo moi fondo pretende ser unha guía útil para as familias, os docentes, e os propios doentes, para saber como enfrontarse aos trastornos da conduta alimentaria. Nunha linguaxe clara e accesible a todo o mundo, o doutor Iglesias Diz, especialista recoñecido neste tipo de cuestións, fainos ver cando nos debemos alarmar diante de determinados comportamentos e como recoñecer os síntomas que anuncian a aparición da enfermidade, ao tempo que nos ofrece estratexias para desde a casa, a escola, os medios de comunicación, etc., abordar esta espiñenta cuestión coa seguridade de que estamos a facer o correcto.

BERASATEGUI, M. e DE JORGE, D.: Más de 100 recetas adelgazantes pero sabrosas. Ed. Debate, 2014.
Para adelgazar sen sentirse desgraciados e disfrutar comendo mentras baixas kilos. Con estas receitas, David de Jorge perdeu 130 kilos. 

Facendo clic no título do libro verás algunhas das receitas que contén.

BLASCO CONTRERAS, F.: Gardner para principiantes. Enigmas y juegos matemáticos. S.M. 2014.
Libro de enigmas e xogos matemáticos, homenaxe ao matemático M. Gardner, creador da “matemaxia”.

Descarga aquí o primeiro capítulo de balde.

GONZÁLEZ PAREDES, J: La guía secreta del camino de Santiago. Ed. Ikusager, 2010.
Aloxamentos con encanto, restaurantes curiosos e orixinais, bares, tendas e lugares que paga a pena visitar.


 

07/04/15

As recomendacións de primavera


"Síntese a primavera, tamén na lectura", de Dani Padrón

Antes de sumerxirnos de pleno no último tramo do curso, temos algunhas recomendacións de lectura que seguro vos han gustar:

 1º ciclo da ESO:







GONZÁLEZ, Sabela: Feitizo de sangue. As crónicas de Landereina 2, Galaxia, 2015.
Mentres a malvada man que pretende facerse co control do reino segue xuntando as partes da Pedra de Lúa grazas ao sangue de Ohn, príncipe de Landereina, Berenguela e Güenaela deixan atrás o bosque de Etlual para partir na procura do terceiro feitizo, o que destruirá para sempre a maxia do poderoso amuleto. 
En Svörie, a illa dos sabios, descubrirán os segredos da súa montaña, do seu poder e, tamén, de como o pasado uniu o destino dos Gheiroez e do malvado Wiasmau.




ESTÉVEZ FERREIRO, Xavier: O corazón da maxia, Xerais, 2015.
Laura, unha rapaza de doce anos, está hospitalizada. A súa grave doenza provócalle falta de apetito e cansazo, ata o punto de verse obrigada a cortar o pelo porque nin forzas ten para peitearse. Cando mellora un chisquiño, tenta ser feliz visitando os outros nenos da planta e facendo incursións por outras dependencias do hospital co seu pano de pirata.Un día chega Mistre, unha nena etíope de oito anos, que compartirá con ela o cuarto. Para facerlle a estadía máis levadeira, Laura cóntalle á súa nova amiga unha historia extraordinaria, con dúas protagonistas moi especiais, Aulea e Mistera, que farán unha longa viaxe para resolver o misterio dos dragóns desaparecidos. Mentres non aparezan os dragóns, protectores das aldeas, o seu mundo non poderá gozar de paz e prosperidade. O sorprendente desenlace de ambas historias, a real e a imaxinaria, vaivos facer rir e chorar asemade.

GUERRA, Mar: Xenaro e a negra sombra, Xerais, 2015.
Esta é outra historia de Xenaro. Xenaro cun xe de xeo, xeado e xearento, é un e enfadado... Abúrrese de vacacións e bota de menos os seus amigos e ata as menos amigas, como as Barbis e Sefi. Quen lle dera volver ao Porroutó! Que semana a que pasaron de viaxe de fin dos estudos primarios! Como esquecer o Encarrapuchado e os seus lobos! Era un home? Un espectro? Estes e outros misterios son os que o grupo de amigos do Universal terán que resolver durante a estadía no albergue do Porroutó, antes de que o remate da Primaria os leve a institutos distintos. Ah! E volve o Fernández-Xildas o Neno Ton!

ALONSO, Ana & PELEGRÍN, Javier: La reina de cristal I, II e III. Ed. Edebé, 2014.
Aos 17 anos, todos os mozos de Hydra pasan o ritual do mar, pero só uns poucos tranfórmanse en sirénidos e descobren o seu don: a videncia, a memoria, a compaixón...
Descarga aquí o primeiro capítulo de balde.

GARCÍA MIRANDA, Carlos: Conexo. Ed. Planeta, 2015.
Seis rapaces de Conexo son os únicos superviventes a un accidente de tren nun túnel, pero ninguén vai rescatalos porque hai seis rapaces idénticos a eles ocupando o seu lugar. O mundo pode colapsar se non resolven o quebracabezas no que están.
Descarga aquí o primeiro capítulo de balde.

GAZZOTTI & VEHLMANN: Solos. Ed. Dibbuks, 2014. Cómic.
Cinco nenos espertan unha mañá e descobren que están sós na cidade, con desagradables sorpresas esperándoos. O cómic máis vendido en Francia.


 2º ciclo da ESO:









GÓMEZ XURXO, Silvestre: De cristal, Xerais, 2015.
Este libro reúne cinco relatos sobre a fraxilidade humana, sobre a vulnerabilidade que padecemos todas as persoas.Suso, o protagonista do primeiro, «O ratiño negro», vive acurralado polo medo e non pode deixarse vencer polo mal. Lorena, a do segundo, «O ratiño branco», comprende que non nacemos co destino marcado e que a vida ten moito de heroicidade. Amando, o do terceiro, «O gato negro», daría algo por ser como Xoán Salvador Gaivota, alguén que se esforza en superarse e acadar a liberdade. Estela, a de «Pavo real», aprenderá que a felicidade non depende da cantidade de cousas que un teña. Rafael, o do derradeiro conto, «Gulag de galgos», descubrirá a certeza da frase de Gandhi: «A grandeza e o progreso moral dun pobo poden ser xulgados pola maneira de tratar os seus animais.»Cinco relatos nos que as formas da maldade poñen a proba os medios pacíficos para resistir e superar a violencia e a intolerancia, mais que non chegan a apagar o facho que nos proporciona azos para erguernos cada día na procura da felicidade.

CALVEIRO, Marcos: As palabras poden matar, Xerais, 2015.
Na colonia Seavia, situada nun dos outeiros da cidade de Santa Clara, morren cada ano máis de trinta mulleres, homes e nenos vítimas da violencia. Os seus habitantes están todos xordos, mudos e cegos, porque saben que as palabras poden matar. Todos agás o Chibo e os seus sicarios, que campan polo barrio como amos e señores de todos os que alí malviven. Rapaces como Efrén, Marcelo e Alexandre, que acoden ás aulas do mestre Abimael, mozas como Daiara que traballa de costureira nun pendello, mulleres como Maisa ou Dona Rosa, saben que o perigo axexa naquelas calellas labirínticas. Cando aparece Silencio, un guedellán que só fala coas mans e coa faciana, ninguén sabe que a súa presenza mudará a vida dun barrio sen soños nin esperanzas, onde ninguén cre nos milagres e cuxos habitantes non miraban adiante e tampouco querían mirar atrás

TOBARUELA, Pere: O códice do Santo Lugar, Xerais, 2013.
Ano 1086. Santiago de Compostela. Un Diego Xelmírez aínda mozo, daquela estudante da escola episcopal, está involucrado no roubo do códice do Santo Lugar. Son tempos de loitas entre árabes e cristiáns, e tamén de disputas entre os normandos e o reino de Galicia, León e Castela. Tempos convulsos e de traizóns nos que Páez, bispo de Iria, envía a Xelmírez a Toledo, sede da corte real de Afonso VI, para esclarecer un roubo que pode cambiar o curso da historia da Península Ibérica e alén dos Pireneos.


FREY, James: Endgame. La llamada. Ed. Planeta, 2014.
Un mundo dividido en 12 liñaxes, cada unha cun campión adestrado para o xogo final: atopar 3 chaves antigas que salvarán aos seus. As liñaxes perdedoras non sobrevivirán. O libro premia con 500.000$ ao lector que descifre os enigmas.


SIMUKKA, Salla: Rojo como la sangre. Ed. La Galera, 2014.
Lumikki é estudante. O día que atopa 500€ de dubidosa procedencia no seu instituto, verase envolta nunha delicada operación internacional de tráfico de drogas.


SANTOS, Care: Mentira. Ed. Edebé, 2015. Premio Edebé de literatura Juvenil 2015.
Xenia é unha boa estudante pero as súas notas están baixando: está namorada dun fantasma, de alguén en internet que comparte a súa paixón pola lectura. Ponse a investigar para coñecelo pero o que atopa non lle gusta nada.